آفــاقـــ

خیبر آنلاین: آنچه حضرت امام (ره) را به فقه جواهری معتقد می‌کرد توجه به این بود که اکمالِ دین و محصولِ نهاییِ اجتهاد و فقاهت ، تنها بر بستر یک دولت و حاکمیت دینی تحقق می یابد. محصول اجتهاد و فقاهت ، حاصل خرد ورزیِ حکیمانه و منطقی و اصولی در منابع اصیل وحی و سنت است. همه شئونات تمدن‌ساز و سعادت بخش بشر از حدود و دیات و قصاص تا تربیت و آموزش و فرهنگ ؛ از اقتصاد و معیشت و بازار تا خانواده و امنیت و اجتماع ؛ از جزئی‌ترین مسائل فردی تا کلان ترین موضوعات جامعه ؛ بدون تحقق یک نظام جامع حکومتی، صرفاً یک تئوری آرمانیِ ذهنی بدون امکان

حقیقت بسیاری از مفاهیم را بدون تحقق مصادیق عینی آن ها در خارج، نمی توان به درستی فهم کرد. اسلام ، راهبردی جامع و برنامه ای کامل برای سعادت بشر ارائه ، و قرآن را نسخه ای شفابخش برای آرامش و زدودن آلام وی معرفی کرده است. اما چالش جدی عصر این است که آیا بواقع این مفهوم آسمانی و برنامه قدسی، قابلیتِ تحقق و پیاده‌سازی در عرصه میدانی را دارد ؟! بدون تردید پیامبر معظم و اهل بیت معزز وی نمونه های عینی و مصادیق تام در تحقق خارجیِ اسلام اصیل و شمایل جاری قرآن بوده و هستند.

دردناک ترین دردِ علی (ع) جهل مقدس مردمانی است که فرق ایمان را با نام خداوند و به قصد قربت می شکافند. من معتقدم همه وجوه دیانت در مکتب آزادی بخش خداوند محصول شیرین عقلانیت است. هیچ چیزی برای بشر ترسناک تر از انکار عقـل و اندیشــه در مقابل تعصّب مقدس نیست. هیچ موجـودی مخوف تر و درّنده تر از او نیست که ردای پر تکلّف و بی مغزی از ظواهر شریعت را می پوشد و آن را همه ی حقیقتِ دین و غایت اراده حق می انگارد. در غربت و اندوه علی همین بس که او دُرّ علم و اندیشه و گوهر تمام عیار عقلانیت در زمانه ی جهل و تزویر و هوس بود. علی با او که

حب الحسین به شماره نفوس بشری و هر آن که در وجود او ذره ای از عواطف و سرشت انسانی باقی باشد تجلی یافته است. حب الحسین فراگیرتر از آن است که شمولِ آن فقط آدمیان را در برگیرد. حضرت حسین، لطافت اشک مظلوم است و زلالی آب که هر دلی را تکان می‌دهد و هر عطشناکی را سیراب می‌کند. حب الحسین در هر کس مراتبی از شدت و ضعف دارد اما در همه هست. در دوست و دشمن، در مومن و فاسق، در دیندار و بی‌دین.

کنکور با همه نواقص و معایبی که دارد میتواند جامعه ایران و نظام تعلیم و تربیت را مورد تحلیل و آنالیز جدی قرار دهد. میتواند نشانگر کاستی ها و ضعف های موجود در نظام آموزشی و روشنگر بررسی های دقیق جامعه شناسی و روانشناختی باشد.

به نظر من وقایع تلخ آبان ماه ۹۸ هشداری جدی و نقطه ای تاریخی در حیات ۴۰ ساله نظام جمهوری اسلامی ایران است. آشوب های آبان ماه اگر چه آتش حقد و کینه دشمنان خارجی را بر افروخت و بستر سوء استفاده برخی اوباش داخلی را فراهم کرد ؛ اما باید پذیرفت که مبنای اصلی این واقعه نیتی عمومی و اعتراضات پنهان و آشکار کثیری از اقشار مردم بوده است. البته بصیرت ، هوشیاری و دشمن شناسی موجب شد تا مردم انقلابی چونان همیشه صبر پیشه کنند و فریاد اعتراض خویش را فرو بخورند. پیشتر نیز در یادداشتی  {اینجا +} گفته بودم که نظام جمهوری اسلامی مبتنی

منطقه حساس و آخر امانی غرب آسیا سالهاست که آبستن حوادث ناگوار بسیاری است. تکفیر و جنگ و اشغال و ویرانی و دهها بحران دیگر آسایش و امنیت را از دل ها ربوده است. حضور اشغالگرانه و قلدرمآبانه اجنبی ها از آن سوی زمین و فتنه گری های مکّارانه شان، کینه و تنش را در منطقه به اوج رسانیده و ملت های هم کیش و برادر را به انحاء گوناگون و بهانه های واهی در نقاط تلاقی اختلافات به رویارویی کشانیده است. در هنگامه سازماندهی و تکثیر گروهک های وحشی صفت تکفیری و در سال های تلخ جنگ و غارت و آشوب و ویرانی؛ تنها امید منطقه، جبهه مجاهدان مومن و